İki haftadır soğuk algınlığı gibi çok da önemli olmayan sağlık sorunları yaşıyorum.
Dün akşam da öksürük yüzünden uyuyamadım,yatağın içinde o tarafa bu tarafa döndüm durdum,bir ara dayanamayınca,yerimden doğrulup sırtımı duvara yasladım,duvarın soğukluğunu sırtımda hissettiğimde çok sevdiğim bir arkadaşımın sözleri birden beynimde şimşek gibi çaktı;
Arkadaşım Bursa'nın iyi tanınmış ailelerinden birinin oğlu.
90'lı yılların başında arkadaşlarıyla gezerken,önde giden korunaksız bir kamyondan düşen bir tomruk arkadaşımın bulunduğu arabanın ön camının ortasından girip arka camından çıkıyor,devamını çok da ifade etmeme gerek yok herhalde,tahmin edebiliyorsunuz.
Günlerce süren koma,Azrail'e çelme,aylarca süren hastahane hayatı,sonra rehabilitasyon süreci,vs.vs.vs.
Sonrası onun deyimiyle ikinci hayat.
Bir gün nasılsın diye beni aramıştı,bende o gün başımda olan dertlerden bahsedip,bunları yaşamış bir insana ah vah etmiştim.
Sakince beni dinledikten sonra,aynı sakinlikle bana dedi ki;
'Pınar'cım hastahanedeki o zorlu süreçleri yaşarken tek istediğim neydi biliyormusun?
Yatağımda sırtımı duvara dayayabilecek kadar doğrulmak ve duvarın soğukluğunu sırtımda hissetmek,hep bunu yaşayabilmek için mücadele ettim,en sonunda sırtımı duvara dayadığımda dedim ki kendime'Tamam iyileştim ben,bana artık bir şey olmaz'
Dün akşam ben de yatakta bu kadar döndükten sonra,duvarın soğukluğunu sırtımda hissettiğimde dedim ki kendime''Yok yaa o kadar da hasta değilim,srtım duvarda....'
Yastığıma kıvrılıp uyumuşum.
Umarım hepinizin sırtı duvarın soğukluğunu hep hissetsin...
