Bu gün bir insanın hayatına dokundum,etrafımdaki insanlarla birlikte bir insanın kaderinde bir ''tık'' yerim oldu;
Deniz kenarında oturup,denize doğru bakarken,kıyıya doğru olağan dışı hareketlerle gelen birini gördüm,dikkatle bakınca bunun kıyıya ulaşmaya çalışan ama yüzü koyun suda mücadele eden bir adam olduğunu görüp,''bir şey oluyor'' diye bağırarak insanların üzerinden atlayıp denize koştum.Çığlığıma koşan insanlar ve ben suda debelenen yaşlı amcayı dışarı çekmeye uğraştık,sudaki tehlikeli durumundan kurtarıp,kıyıya oturtmaya çalıştık.Amca hem yarı baygın hem kendi ayakları üzerinde durmaya uğraşırken ''iyiyim,iyiyim'' diye sayıklıyordu.Ne yapacağımızı tam kestiremezken her kafadan ayrı bir ses çıkıyor,ne sorunu olduğunu çözmeye uğraşıyorduk.''Şekerim düştü'' dedi amca kısık sesle,kalp krizi olmadığını duyduğumuz için bir nebze rahatlayıp,itina ile bir koltuğa oturtup,soğuk sular döküp,ambulans çağırdık.
Yavaş yavaş kendine gelirken anlatmaya başladı;
Yalnız yaşıyormuş,eşini geçen sene kaybetmiş,çocukları varmış ama hepsi uzaktaymış.
Bulunduğumuz yerden bir kaç site ileride oturuyormuş,insülin iğnesini yapmış,hapını içmiş,öğlende balık kızartmış,balık kokusu üzerine sindi diye denize girmek istemiş,sonra da daha yemeğini yemediği için yüzerken şekeri düşmüş.
Hem utanmış,hem de minnettar bakışlarla ''sizler olmasaydınız,belki de boğulurdum''diyordu bizlere.
O sırada ambulans geldi,kendisini ambulansa almak istediler ''götürecekmisiniz beni ?'' diyordu amca toparlanırken,bir yandan da eline tutuşturduğumuz,yarısı içilmiş suyu sahibine iade etmeye uğraşıyordu.
Her kafadan başka sesler çıkmaya devam ederken amca biraz utanmış ama bütün sahile minnet dolu olarak ambulansa doğru ilerliyordu ve ben her zamanki gibi kriz anında aslan gibi,kriz geçince bütün vücudundaki kaslar boşalmış,elim ayağım titrerken düşünüyordum;
Bir insanın hayatını minicik bir el uzatmasıyla kurtaranlara da ,minik bir pime dokunuşla 100'lerce insanın ölümüne neden olanlara da bu dünyada İNSAN deniyordu....
