Bazen tek bir cümlede takılıp kalıyor hayat; virgüle ihtiyaç duyulmamış, noktası sen bilmeden çoktan konmuş tek bir cümlede.
Her kelime çekip gidiyor yanından, her sözcük başka başka anlamlarda başka başka hayatlarda yer buluyor. Gün geceye dönüyor kaç kez, iklim değişiyor.
Bildiklerin bilmediklerine yenik, sen bir orada bir burada, ne kendine ne de hayata sığmayan kimlikler yaşıyorsun.
İçinde birikmiş ama bir türlü kuramadığın cümleler,cevabını hiç bilemeyeceğin sorular.
Hep devrik kalıyor bir şeylere sığınmak.
Bazen tek bir cümleye takılıp kalıyor işte hayat.
Bazen ise tek bir sabahın gecesinde duruyor hayat kıpırtısızca,donuyor kalıyor,bir daha da sonrası gelmiyor.
Veya veda ederken dokunduğun bir tendeki tek bir dokunuşta….
Son kez gördüğün bir yüzdeki tek bir tebessümde,
Sana sevgi ile bakan,ama bir daha asla bakamayacak yalnız ve hüzünlü bir çift gözde,
Ruhuna dokunan sözler söyleyen bir dilin artık konuşamayacak olmasında.
Zaman işte tam da o anda donup kalıyor……….
Daha sonra belki yaşıyorsun,
Nefes alıyorsun,yemek yiyorsun,kaç kere güneş doğuyor,batıyor
Ama takıldığın yerden kıpırdamana yetmiyor bütün bunlar.
Zamanın donduğu o yere dönüyorsun tekrar tekrar her şeye rağmen.
Sözcüklerin yetmiyor yeni cümleler kurmaya.
Bekliyorsun hep aynı bakışı,gülüşü,öpüşü,kokuyu etrafında .
Sözcüklerin kalmıyor yeni cümleler kurmaya,hatta eski cümlelerine de geri dönemiyorsun tekrardan.
Bazen geçip gidiyor da her şey, sen sadece bekliyorsun.
Aslında gidenlerininbir daha dönmeyeceklerinin bilincinde olarak...
Bazen takılıp kalıyor işte hayat,ve sen yaşadığını sanıyorsun………….
