BAZI GÜNLER...........

Günlerin demini alamadığı zamanlar vardır;

Güneş doğar ama gece karanlık perdesini çekmeyi unutur şehrin üstünden,

günaydınlar,demli çaylar,keyifli kahvaltılar bir başka güne ertelenir.

Böyle günler uygun değildir aslında başlamaya,ama başlarız.

Günlerin neredeyse hiç yürümediği zamanlar vardır;

Birdenbire durur hayatın akıntısı ‘tıp’ diye,

sadece bir kuşun sesini işitiriz uzaktan belli belirsiz,

hayatın hala devam ettiğini hatırlamak için derin derin nefesler alırız,

Böyle günler uygun değildir aslında sürdürmeye hayatı,ama sürdürürüz.

Günlerin ağırlığını kaldıramadığı zamanlar vardır:

Sözler dibe vurur;hiçbir maviliğin kaldıramayacağı bir ağırlığa ulaşır,

sessizlik dilinizi felç eder,

Böyle günler uygun değildir aslında konuşmaya ama,konuşuruz.

Günlerin surat asmaktan hoşlandığı zamanlar vardır;

Hüzün düşer yüzümüzden,bin parçaya bölünür,

İçimizdeki her şey kendini tene vurmanın bir yolunu arar,acıyı tırnaklarımızda hissederiz.

Böyle günler uygun değildir aslında gülümsemeye, ama gülümseriz.

Günlerin,diğer günlere benzemediği zamanlar vardır;

Elimize aldığımız her şey pörsüyüp söner,

biriktirdiğimizi sandığımız geçmiş,ufalanıp gider avuçlarımızdan,

parmak uçlarına kalkıp ellerini iki yana açarak güç bela oluşturduğun dengen,bir anda alt üst olur

Böyle günler uygun değildir aslında yaşamaya ama,yaşarız.

Günlerin sona ermediği zamanlar vardır;

kelebeğin ateşe yakalandığı gibi yakalanırız,

hiçbir şey anlamadan……

Akreple yelkovanın bu nedensiz duruşundan hiçbir anlam çıkaramadan……

İpi yeniden bağlayamadan ve çözemeden……

Böyle günler uygun değildir aslında ayağa kalkmaya,

Ama kalkarız……..

NASILSIN !!!

Nasılsın!

Yaklaşık 5 dakikadır karşımdakinin suratına bakıyor gözlerim.
Anlamadığımdan,görmediğimden,bilmediğimden değil.
Aksine anlamak,görmek ve bilmek belki de beni böyle cevapsız bırakan.
Aslında vereceğim cevap o kadar basit ki;
‘’iyiyim’’demek ve bitirmek.
Ama ben o ‘’nasılsın’’ sorusunun(sonunda soru işareti yok,ünlem var dikkatinizi çekerim)
hep duyduğum,bildiğim,çoğu zaman herkes gibi denk geldiğim,hatta soran tarafından da aslında merak edilmeyen,üstünkörü sorulan ve aynı şekilde cevaplanan,içeriğinde ne merak,ne de başka bir niyet barındırmayan,içi boş bir kelime olmadığını biliyorum.
İşte bu yüzden belki de içi dolu olan,gerçek bir soruya gerçek bir cevap verme konusunda zorluk çekiyorum,ve sadece boynumu büküp hafifçe,gülümsüyorum….

Merak ediliyor çünkü yaşadığım bu kadar acının sonucu nasıl olduğum,insanlar samimi ben de en samimi cevabı vermek istiyorum.

Nasılsın!

Sahiden nasılım diye düşünüyorum şimdi.
‘’iyiyim’’ desem yalan olacak,
‘’iyi değilim’’ desem nankörlük,çok daha kötü hissettiğim 5 ay geçirdim sonuçta.
Nasılım?
Arada bir yerlerde gidip gelmek,sürekli med cezir halleri,anı anına uymamak,
veya belki de dün bir dostumun dediği gibi ‘’kendi kendine bir kuyu kazıp,dibinden bakmak hayata,kuyudan çıkmamakta direnmek’’ bu bendeki hal.
Çok dengeli aşırı dengesizlik halleri….

Neler yapıyorsun! 

‘’Gidiyorum,geliyorum işte’
''Öyle ya da böyle sürüp gidiyor hayat ‘’diyorum.
(İp cambazları gibi ince bir çizginin üzerinde kendi peşimde koşturup duruyorum,altımda güvenlik ağı da yok,kaybettiğim yolumu bulmaya,yıkılan duvarlarımı tekrar inşa etmeye çalışıyorum.
Cenneti cehenneme, cehennemi cennete taşıyarak ilerliyorum.
Bir kez daha sağ gösterip kafa göz daldı hayat,geleceğim düğüm olup kaldı boğazımın ucunda,boğulmadan çözmeye çalışıyorum ……) diyemiyorum

Nerelerdesin ! 

‘’Hep buralardayım,denk gelmemişizdir’’diyorum.
(Nerede olduğumu ben de bilmiyorum bu günlerde,bir varım bir yokum.
Bir uyanıyorum düş,bir uyuyorum gerçek.
Ellerimi boşluğa uzattım,tutacak bir el arıyorum.
Bazen aklımın ,çokça da yüreğimdeki acının yolunda yürüyüp gidiyorum.
Bazen kendi ayaklarıma dolanıyorum,bazen de başkalarının ayaklarına basıp geçiyorum,sıkça da çelme yiyorum.
Ama ne olursa olsun yitirmemeye özen gösteriyorum hayatımın yaşanıp ta tüketilmiş, bitirilmiş karelerini.yüreğimin en kuytu köşelerinde saklıyorum tecrübe çentiği olsun diye)diyemiyorum.

Nasılsın !

İyi olacağım …..
Hangimiz iyiyiz ki hayatta tam olarak?
Hangimiz sağlam kalabiliyoruz ki eksilmeden,eksiltmeden?
Yaralanmadan,yaralamadan.
Ama deniyoruz en azından.
Düşe kalka,önümüze çıkan taşlara çarpa çarpa yürüyüp gidiyoruz işte.
Durmak çözüm değil ve bunu çok iyi biliyoruz.
(Kayıp eşya bürolarında alınmayı bekleyen kimsesiz eşyalar gibi gözlerimi gökyüzüne dikmiş

iyi olmayı bekliyorum...)

İĞNE DELİĞİ...

Sorularım mı çoğaldı bu aralar, kendime mi cevapsız kaldım bilmiyorum.
İğne deliğinden geçiyormuş gibi geliyor bana zaman;ağır aksak,acıta acıta.
Ve ben pür dikkat dikmişim gözlerimi, anlamaya çalışıyorum olanları, nedenlerini; kopmasın diye kendimle bağım.

Oysa o kadar çok kaybediyorum ki şu sıralar her şeyi;
nerede, ne zaman, nasıl bıraktığımı bilmeden,
anlamadan hatta,
kendime bile fazla gelen bir sessizlikte, denemekten vazgeçmediğim ama sonunu da asla getiremediğim yolların üzerinden sorgusuz sualsiz geçip gidiyorum,
bir tek aklımın kalan kısmını korumaya çalışıyorum.

Yalnızlığım mı ağır geldi bu aralar, kendime mi yetmez oldum bilmiyorum.
Sus pus oturup kalmışım yaşamın kıyısında bir yerlerde, elimde eskilerden kalma bir fotoğraf.
Yüreğimde üzeri kapanmamış geçmiş zaman çukurları;ellerimle kapatmaya çalışıyorum hepsini.
Her bir çukura ayrı ayrı tören düzenliyorum.

Tek başına yaşamalı insan aslında bu gömü törenlerini, yasını tek başına tutmalı, kendi asık suratını aynalarda kendinden bile saklamalı, sakınmalı insan biliyorum.

Artık anlıyorum ki;
meğer hayat, dudağımın kenarındaki küçücük bir gülümsemeymiş; bir zamanlar görmezden geldiğim, ve şimdi oturduğum yerde bu bir tek gülüşün kaybettiğim sahiplerini aradığım.
Yine de gülümsemeye çalışıyorum onca sert bakışına rağmen hayatın yüzünün tam da ortasına.
Yetmezse diye bir de kahkaha patlatıyorum.
Bu da benim avuntum işte kendimce,öcümü böyle alıyorum.
Çünkü ne yaparsam yapayım herkes gibi ben de payıma düşeni alacağım nasılsa.
Payıma düştüğü kadar,payıma düştüğü zaman,payıma düştüğü sürece...

Bekleme odası kokusu sinmiş üzerime,iğne deliğinden geçen hayatı yaşamaya devam ediyorum.

GEÇMEZ,BİLİYORSUN...

Ne garip...

Bir zamanlar varlıklarını an ve an kendine eklediklerinden, şimdi sende kalan  her günü birer birer tekrar tekrar düşünüyorsun.

Kim bilir belki de böyle avutup kendi kendini, vazgeçişlere, eksikliğe, yanlızlığa böyle alışmaya çalışıyorsun.

Sakinleşiyor gibi gözüküyor zamanla hayat.

Sakinleşiyor gibi gözüküyor zamanla insan.

Aklında, yüreğinde, vücudunun her zerresinde dolaşıp duran, çarptıkça acıtan ve bağırtan acı bile, içine yavaş yavaş yerleşip sakinleşiyor gibi gözüküyor bir süre sonra.
Oysa sen hala için yanarken burnuna gelen yanık kokusundan nefes alamıyorsun.

Bir elin aklında, diğeri yüreğinde kendine kalıyorsun sadece.

Kendinle kalıyorsun.

Sanki en başından beri hep varmış gibi içinde bir yerlerde, melodisini hatırlayıp da sözlerini unutmuş olduğun bir şarkı gibi, hayra yorarak başkalarının bakışlarındaki deliliğini, kendi kendine mırıldana mırıldana yaşıyorsun.

Suyun üzerinde sektirilen bir taş gibi belki de; ne var , ne de yok, ne içinde, ne de dışında...

Dibini görebildiğin ve her damlasını hissettiğin bir su birikintisinin üzerinde hayata değe değe durmaya çalışıyorsun.

Yaşıyorsun.

Yaşıyorsun işte böyle.

Değişen pek bir şey yok.

Hala zor ve bir o kadar acı.

Hala soruların, sorguların, kendinle, geçmişle hesaplaşmaların var.

Ve hala her şeye rağmen düşünüyor, özlüyor ve seviyorsun.

Ama işte bir süre sonra bırakıyorsun ya artık kendini hayata, acı dahil hiçbir şeyi ertelemeden, sadece kendi içinde olması gerektiği gibi yaşıyorsun.

Sakince ve zamanla geçer aldanışlarına kanmadan üstelik.

Geçmez çünkü, biliyorsun...

BAZEN TAKILIP KALIYOR HAYAT..........

Bazen tek bir cümlede takılıp kalıyor hayat; virgüle ihtiyaç duyulmamış, noktası sen bilmeden çoktan konmuş tek bir cümlede.

Her kelime çekip gidiyor yanından, her sözcük başka başka anlamlarda başka başka hayatlarda yer buluyor.
Gün geceye dönüyor kaç kez, iklim değişiyor.
Bildiklerin bilmediklerine yenik, sen bir orada bir burada, ne kendine ne de hayata sığmayan kimlikler yaşıyorsun.
İçinde birikmiş ama bir türlü kuramadığın cümleler,cevabını hiç bilemeyeceğin sorular.
Hep devrik kalıyor bir şeylere sığınmak.
Bazen tek bir cümleye takılıp kalıyor işte hayat.
Bazen ise tek bir sabahın  gecesinde duruyor hayat kıpırtısızca,donuyor kalıyor,bir daha da sonrası gelmiyor.
Veya veda ederken dokunduğun bir tendeki tek bir dokunuşta….
Son kez gördüğün bir yüzdeki tek bir tebessümde,
Sana sevgi ile bakan,ama bir daha asla bakamayacak yalnız  ve hüzünlü bir çift gözde,
Ruhuna dokunan sözler  söyleyen bir dilin artık konuşamayacak olmasında.
Zaman işte tam da o anda donup kalıyor……….
Daha sonra belki yaşıyorsun,
Nefes alıyorsun,yemek yiyorsun,kaç kere güneş doğuyor,batıyor
Ama takıldığın yerden kıpırdamana yetmiyor bütün bunlar.
Zamanın donduğu o yere dönüyorsun tekrar tekrar her şeye rağmen.
Sözcüklerin yetmiyor yeni cümleler kurmaya.
Bekliyorsun hep aynı bakışı,gülüşü,öpüşü,kokuyu  etrafında .
Sözcüklerin kalmıyor yeni cümleler kurmaya,hatta eski cümlelerine de geri dönemiyorsun tekrardan.
Bazen geçip gidiyor da her şey, sen sadece bekliyorsun.
Aslında gidenlerininbir daha dönmeyeceklerinin bilincinde olarak...

Bazen takılıp kalıyor işte hayat,ve sen yaşadığını sanıyorsun………….