Yakalarını bin bir zahmet bir araya getirdiğin düzenine, parmağının ucunda durup kollarını oynatarak güç bela tutturduğun dengene meydan okuyan, yetinmeye karar verdiğin bir huzurlu hayatı tehdit eden tekinsiz bir gün gelmektedir usul usul hissedersin.
Başka bir yere değil, bir serüvene hiç değil; o gün seni kendine çağırır.
Bu günün gecesi, kalbinin Alkatras’ında bitecektir!
Seni, kendine, ta kendine çağıran şeylerde, hayatını yalanlayan, büyük bir yalanı ortaya çıkaracağı için seni müthiş korkutan bir şeyler vardır, tekinsiz şeyler...
Çok sarhoşken ve yalnızken aynaya bakıp yaşlandığını düşünmek kadar ürkütücüdür gelen,bilirsin.
Tekinsiz bir günün davetine icabet edersen eğer, senden geriye bir tek sen kalacaktır.
Yanında yörende hesaplayarak biriktirdiğin ve "hayatım" diye adlandırdığın ne varsa bir nefeste süpürülecektir.
Oysa aslında biliyorsundur en baştan:
Güzel şeylerin geldiğinde bir gün gideceğini,
Başladığında biteceğini,
En mutlu anının akabinde ağlayacağını,
Sen biliyorsundur, bu işin bir yerde patlayacağını,
"Biz" dediğin, "gelecek" dediğin bütün o şeylerin kollarına, bacaklarına, ensene ince ipliklerle teyellendiğini, en zayıf yerlere çift dikiş atıldığını...
Bir gün yine,kendine dönme zamanının geleceğini,
Bir gün yine, yeniden, tek tabanca kalacağını...
Ve o tekinsiz geceden sabaha çıkabilirlersen eğer,yeniden tek kişilik bir oyuna hazırlayacağını kendini,
Gidenin içinden eksildiği anları,mekanları,insanları görmezden gelerek,
‘’Nasıl bu hale gelindiği’’ sorusuyla başlayan bütün konuşmaları yok sayarak,
Gidene,
anlatılamamış bir hikaye,
yaşanamamış bir gelecek,
yolun ortasında dönülen bir yol,
tam karşıya geçerken bırakılmış bir el,
kalpteki son alçı gibi anlamlar yükleyerek
bıraktığın yerden tekrar bayrağı geri alırsın.
Sadece mutlu olduğun günleri hatırlayınca için yanar,
ve üzülürsün bu derece yanlış anlaşılabildiğin için.
İnsanın içi yanınca burnuna yanık kokusu gelir mi?
Gelirmiş..........
