Hep sorarlar ya,
‘’Neden aşkta doğru insanlar hiç karşılaşmazlar’’ diye,
Aslında hep karşılaşırlar,ama hep biri vazgeçer,
Hayatın kuralıdır bu,
Her filmin bir sonu,
Her gidenin bir kalanı,
Her oyunun bir bozanı vardır.
Her cam fanus bir gün kırılır,
Her sihir bir gün bozulur.
Eğer ebe olan taraf sizseniz,
tüm vasiyetini yanlış insana bırakmış bir insanın ruh haliyle,yarası kolay iyileşmeyecek bir şeker hastası olarak
Aziz Valentine’nin diğer üvey çocuklarıyla beraber, yalnızlık şarkıları söylemeye başlarsınız hep bir ağızdan.
Geçen seneden bu seneye borçlu geçtiğiniz bir çok şeyin içinde en kırık notumuz aşktan yana olur bir kez daha.
Mutluluk üzerine en az diğerleri kadar hakkınız olsa da ,onu zorla almaya tenezzül etmezsiniz.
Kapıyı yavaşca kapatıp,anahtarı kapının önündeki kuyuya atıp,
Sadece el sallayıp çekip gidersiniz,
Nasıl mı?
İşte böyle……….
