Sıcakla soğuk arası ılık..
Siyahla beyaz arası gri..
İçeriyle dışarı arası araf..
İşte ılık bir grilikteyim,
Arafta, gitmekle kalmanın eşiğindeyim..
Kahkaha atmakla,çıldırasıya ağlamak,
susmakla,çığlıklar atmak,
çok sevmekle,nefret etmek...
Çömelmiş, öylece bekliyorum.
Çömelmek de oturmakla kalkmanın arası değil mi?
İnsan, çömelerek ne kadar durabilir ki?
Bir banka oturmuş, bekliyorum..
Otobüsün durağa yanaşmasını,
güneşin batmasını,
ezanın okunmasını,
yağmurun yağmasını veya güneşin açmasını,
bir şiirin usulca kendini yazmasını,
beklenenin ufukta görünmesini,
ya da ne bileyim “fasulyenın pişmesini”...
Banklar da koltukla beton arası değil mi?
İnsan bir bankta ne kadar uzun oturabilir ki?......
