Geçerken uğramış olsa zaman.
Kendi hızından kendi başı dönmüş olsa, bir nefeslik mola istese,
gelip oturuverse yanımıza tam da biz en güzel halimize bürünmüşken.
Konuşmaya başlasak oradan buradan derken derin, koyu bir sohbetin içinde bulsak kendimizi,
hiç bitmese istesek,
zaman bile kendinden geçse,
kendinin nasıl geçtiğini anlayamadan hem de...
Sonra kalkıverse aniden, biz kalsın diye bakarken,
o bırakması gereken anılardan, yaşanması gereken bu anlardan,
varılması gereken yarınlardan bahsetse,
dur diyemesek,
durursa eğer yaşamın durup da kalacağı,
bir daha atmayacağı yürekleri,
kendini gizleyenleri,
her adımı izleyenleri,
yolunu gözleyenleri düşünüp de susuversek sorgusuz sualsiz.
Giderken bir parça bıraksa kendinden,
unutmuş gibi yapsa,
seslenmeyip ardından unuttuğunu varsaysak biz de.
Ve biz hep o en güzel halimizle kalsak,
unutulan ama unutmadığımız o anda,
tüm sevdiklerimiz yanımızdayken
zamanda,
hayatta,
kendimizde,
birbirimizde.........
