Üstüne oturmaktan yassılaşmış bir tutam ota döner bazen gün..
Üstelik de bazen, sizin otlarınızı o hale getiren kendiniz de değilsinizdir..
Yaşam bahçenize aldığınız kişiler, o çok sevdiğiniz ağacınızdaki ham erikleri ceplerine doldurup kaçtıklarında; hiçbir yerin tam ortasında kalakalırsınız.
Atalarınızın konuyla ilgili ustalıkla imbikten süzdükleri sözlerden birini seçersiniz, günün manşetine..
Günü, yeni bir şey daha öğrenmenin acıtıcı ama hafifletici ağrısıyla kapatırken, demek ki, dersiniz,
‘’bir taş atımı uzağına alacakları iyi belirlemeli insan..Yoksa o canım ağaçtaki erikler olgunlaşamaz..’’
Hem sonra, kaçan bir çoraba döndüğünde gün, onu hiçbir şey yakalayamaz..
