Her şey sarı ışıkta durdu bir süreliğine sanki beni bekliyor,
Dostlar,günlerdir aramalarını sessize aldığım telefonumun ucunda,parçalanmışlığımdan bihaber paylaşmayı,
Mutfak camının kenarında yıllardır ilgisizliğe rağmen gülümseyen emektar menekşe sulanmayı,
Kütüphanemin raflarına artık sığmayan kitaplarımdan sıradakiler okunmayı,
Odamdaki CD çalardaki Edith Piaf dinlenmeyi,
Bloğum daha (u)mutlu yazıları,
Yaşam,tüm yanlışlarına rağmen yaşanmayı,
Böyle zamanlarda,
Beklentiler eklentiye dönüştüğünde,
Yollar yalnızca dar sokaklara açıldığında,
Sığmadığında yüreğimiz sıradan sığlıklara;
Gitmeli insan alabildiğine,
Ayaklarınızı vuran bir ayakkabı gibi dar geldiğinde hayat,nasırlarla yaşamak yerine yollara vurabilmeli insan kendini savrulabildiğince,
Ayağınız yorganınızı,hayalleriniz kalmalarınızı aşıyorsa’’Selam olsun’’ deyip yeni doğan güne,bavula en kullanılmamış sevinçler alınmalı,derinliğince,
Şimdi ve buradayı yaşamak halka üstüne halka eklenen bir zincirse güne;
Hızla kana karışan bütün sıkıntıları geride bırakıp,beklediği eşikten atlayıp,
kendi kazdığı kuyularda kaybolmak için en son günü bugün ilan edip
öz’gürlüğüne yürümeli insan,
Dünya dönerken artık midesi bulanmasın diye…….
