‘İnsan bazı gecelerden yeniden doğarak çıkar sabaha ,bazı gecelerdense ölerek’demişti bir yazar.
Onların sabahındaki güneş yeni bir birliktelik getirdi dünyalarına.Bir görüşmede yakaladıkları şeyin bilincindeydi ikisi de ve bu paylaşımı harcamayı veya hafife almayı akıllarına bile getirmediler.O kadar karmaşık bir dünyada yaşıyorlardı ve o kadar sahte insanlarla ve ilişkilerle çevriliydi ki etrafları,yakaladıkları duygunun kıymetini bildiler.
Hiçbir kalıba girmeye uğraşmadan öylesine yaşamaya devam ettiler duygularını.
Adam,bir rahatsızlık sonucu hastaneye yattığında,kadın bütün gün boyunca,dudaklarında yetkili mercilerden pek de kabul görmeyen dualarla,iyilik haberlerini bekledi adamın aynı acıyı vücudunda hissederek.Adam kendini biraz daha iyi hissettiğinde ilk olarak kadını haberdar etti sağlık durumuyla ilgili.
Hayatlarında sadece ikisine özel bir yer ayırdılar birbirlerine.Bütün herkesten,her şeyden ayrı,günlük telaş ve koşuşturmacalardan uzak,izole bir yer.Oraya sadece ikisi girebildi,birbirlerinin yaralarına pansuman oldular kah gülerek,kah ağlayarak.Hiç eksiltmediler hep çoğalttılar birbirlerini,kimse kimseyi daha aşağı çekmeye uğraşmadı yukarı daha rahat tırmanabilmek için...
Çıkarken kapıyı sıkıca arkalarından kilitlediler ki,hayata karışıp gündelik problemlerle uğraştıktan ve med cezir ilişkilerde yorulduktan sonra geri döndüklerinde,içeride biriktirdikleri güzellikler karşılayabilsin diye onları.Oraya her döndüklerinde yeniden onardılar birbirlerini,yeniden sardılar açılan taze yaraları,tekrar hayata hazırlandılar beraber.
Onların yakaladıkları şey,ikisi içinde kısa sürede harcanıp tüketilebilecek bir şey değildi çünkü,tercihlerini buna göre yapıp birbirlerini çoğaltmaya devam ettiler.
Su aktı,yolunu bulmasını beklediler…………..
